Τύχη... μοίρα... ποιος ξέρει...

Μοναξιά , καλοντυμένη όπως πάντα ήρθε πάλι στην ώρα της..
       Δείχνεις πολύ δυνατός όμως στην πραγματικότητα είσαι πολύ ευάλωτος. Νομίζεις πως κρύβοντας τις αδυναμίες σου θα γίνεις δυνατότερος.Στην πραγματικότητα αυτό, σε κάνει να απομονώνεσαι και ίσως να γίνεσαι όλο και περισσότερο αντικοινωνικός μέρα με τη μέρα.Προσπαθείς να εκφραστείς μέσα από τη μουσική αλλά μάταια. Φταίει που όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά? Μπορεί.. Υπάρχει και η πιθανότητα όταν απλά έχεις την έμπνευση να μην σ' αφήνουν και όταν θέλεις παρέα τότε φεύγουν, έστω και για λίγο. Είναι τύχη, μοίρα , ποιος ξέρει.. Υπάρχει όμως και είναι έντονο συναίσθημα.
      Τι κάνεις όταν φτάνεις στο σημείο να συνειδητοποιείς ότι έχεις πάρει λάθος απόφαση? Έχεις αφήσει την πόλη σου μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους ,τις συνήθειες σου , τα όμορφα και τα άσχημα της. Εκεί λοιπόν που είσαι γνωρίζεις έναν άνθρωπο τον οποίο στη συνέχεια τον αγαπάς και αντιλαμβάνεσαι πως, το πολύ σε ένα χρόνο οι δρόμοι σας χωρίζουν, εκείνο το άτομο φεύγει(αναγκαστικά) κι εσύ εξακολουθείς να μένεις εκεί για άλλα δυο χρόνια. Σου μένει η μουσική σου και μια μικρή μελαγχολική πόλη
                                                     Πολλές φορές νιώθεις μόνος ίσως γιατί καλόμαθες....